Sevgi

Vakti geldi!…
Her şey sevmek olmalı.
İnsan sevmekten öteye yol olmadığını bilmeli.
Sevmeden ne acılar çekildiğini anlamalı.
Ben olmak isteyince nasıl yalnızlaştığını ve sevgiden mahrum kaldığını anlamalı.
Acı sevememekten gelir.
Eksik sevmekten, yanlış sevmekten gelir.
Çünkü sevebilmek, bir olmak ve bütüne dahil olmaktır.
Akışın ve işleyişin içinde olmaktır.
Endişenin korkunun olduğu yerde sevmek yoktur.
Sevemediği için korkar insan.
Bir’in içinde olamadığı için korkar. Çünkü hep eksiktir bir yanı. O eksiği hep örtmeye çabalar. Ama bir türlü örtemez. Örtemedikçe de korkar.
Korktukça daha çok çabalar o korkudan kurtulabilmek için. Ama kurtulamaz. Çünkü o boşluğu yine başka boşluklarla örtmeye çabalıyordur.
Ve o yeni boşluklar da bir işe yaramaz.
İşe yarayacak tek şey; yargısız, sorgusuz sevmektir. Sadece olduğu için olanı sevmek…
Sebebini bilemez ki insan, o olan neden olur diye.
Bu yüzden böylesine yargılar, sorgular, incitir.
Oysa her şey bir düzen içinde olur.
Hep bir sebep, hep bir gerek vardır olana.
O olan bir sonraki kapıyı açacaktır.
O olan insanın anlayışını değiştirmek için gelir.
Ve anlayışı değişince de, yeni bir sahne gelir.
O yeni sahne de bir sonrakinin hazırlayıcısıdır.
İnsan olayları öyle yargılayarak sorgular ki, içindeki anlamı göremez.
O olay ile neden karşılaştığını, hangi ihtiyacına karşılık geldiğini ve onu ne yönde geliştireceğini araştırmaz.
Sadece olayı istemek-istememek, beğenmek-beğenmemek üzerinden değerlendirir.
Ardındaki derin anlam uçar gider.
Oysa ki, asıl bilgi oradadır.
Her olay bir sebep ile meydan gelir.
Ve en temeldeki sebep ise, insanın tekamülüdür.
İnsan, kendisini geliştirmeyecek hiçbir olay ile zaten karşılaşmaz.
Eğer karşılaşmışsa da, mutlaka onun anlayışının gelişmesine hizmet edecek bir yan vardır.
İşte o yanı bulmak gerekir.
Olayla ilgili beyhude şikayetlerle zamanı boşa harcamak yerine, onun derin maksadını anlamak çabasında olmak gerekir.
İnsanın, deneyimlerinin anlamını kavraması ondan hızla bilgi edinmeye başlaması yani tekamül etmeye başlaması demektir çünkü.
Sevmeye ve sevginin deneyimine giden tek yol da bu bilgidir.
İnsan ancak yeterince varlıksal bilgiye sahip olduğunda sevmeyi deneyimleyebilir.
O vakte dek her şey onun için acılı ve sancılı görünmeye devam edecektir.